นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
197
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
197
หมวด : รักแฟนตาซี
อัปเดตล่าสุด : 2 ก.พ. 63 / 23:22 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คำว่า 'โอเมก้า' คงคุ้นเคยกับเด็กหนุ่มร่างเล็ก หน้าตาน่ารักและมักคู่กับ 'อัลฟ่า' ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่ง แต่นั้นไม่ใช่
โอเมก้าเรื่องนี้เป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่ใคร ๆ อาจจะลืมไปแล้วว่าโอเมก้าก็มีผู้หญิงเช่นเดียวกัน
สาวน้อยโอเมก้าที่วิ่งตามความรักของใครคนหนึ่ง ผู้เป็นดั่งโลกทั้งใบของเธอซึ่งอาจลืมไปว่าคนที่เหนื่อยนั้นเป็นเธอเอง เพราะระยะทางความรักของเธอมันไกลเกินกว่าจะจับมือกันไปถึง ดังนั้นสิ่งสุดท้ายที่ควรทำคือ...ปล่อยมือของเธอเอง
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ุเยรัใรสันไหม? แล้วระยะทาวามรัอุใล้ไลเท่าไร? ุอาไม่รู้ว่าระยะทานั้นมันใล้หรือไลเพราะสิ่นั้นไม่สำัับารรัันอนสอน แ่สำหรับ 'เรเน่' ไม่ใ่ เธอมัิเสมอว่าระยะทาวามรัเป็นัววัอย่าหนึ่ที่นสอนะับมือประอันไปไ้หรือไม่
วาสีน้ำผึ้เหม่อมอออไปนอหน้า่าห้อพัในโรพยาบาลอย่าไรุ้หมาย เธอเ้าใแล้วว่าระยะทาอเธอมันไลเินว่าะเินไปถึริ ๆ ไม่สิ มันไม่มีระยะทานั้นั้แ่แรอยู่แล้ววันนี้เป็นวันสุท้ายที่เธอะพัฟื้นที่โรพยาบาล
"เน่...เรเน่! "
"หือ เรียันหรอ?"
"ใ่น่ะสิ เหม่ออีแล้วเป็นอะไร?" เรเน่มอเพื่อนสาวนสนิทอย่า 'อันนา' ้วยสายาว่าเปล่าแล้วส่ายหน้า เธอำใรไม่ไ้แม้แ่เพื่อนสนิท เรื่อในอียิ่แล้วไม่มีเศษเสี้ยวสันิ
"ไม่ไ้เป็นอะไรแ่ิอะไรนิหน่อย"
"เฮ้อ แะเป็นแบบนี้อีนานแ่ไหนเนี่ย" อันนานั่ล้าเียนไ้อย่าปลใ เธอเป็นห่วเพื่อนมาั้แ่รับารรัษาวันนั้น เรเน่เปลี่ยนไปเหมือนนไร้วิา
"ไม่รู้สิอาะลอไปมั้" เรเน่หันมายิ้มเฝื่อนให้อันนาแล้วยับัวลลุมโปเหมือนหลีหนีบาอย่า พลันประูห้อเปิออพร้อมร่าสูให่ราวร้อยแปสิบหเน ฯ เินเ้ามา้านหลัมีเ็หนุ่มใบหน้าน่ารัสูเท่าหัวไหล่ว้าแย้มยิ้มให้หิสาวทั้สอ
อันนาถอนหายใรู้สึเหนื่อยใแทนนบนเีย เธอพอรู้แล้วทำไมเรเน่ถึเป็นแบบนั้นถ้าเป็นเธอ็เหนื่อยเหมือนัน รันที่ไม่รัเราไม่ไ้แ่าอะไรไปาารบมือ้าเียวเพราะมันไร้ประโยน์ริ ๆ
"หลับไปแล้ว?" เสียทุ้มเือวามเย็นาถามึ้นพลามอร่าสมส่วนบนเียที่นอนนิ่ไม่ไหวิ
"ทำไมะพาหาเรื่ออะไรเน่อีล่ะ" เสียอันนาห้วนระ้า ไม่อบายหนุ่มรหน้าอย่ามา
"........" วาสีนิลเ้มปรายามอ่อนะยับไปใล้สาวน้อยึ่ำลัลายเป็นอีู่พันธะ มือหนาเลิผ้าห่มออ ปราใบหน้าีเียวหลับาพริ้มพลาะยื่นมือสัมผัสแ้มนิ่ม็ะัเพราะเสียเล็อเ็หนุ่ม้าาย
"เย์ ผมว่าเราลับันเถอะ ุเรเน่ไม่สะวเท่าไร" าลัน เ็หนุ่มโอเม้าผู้ที่เย์เรนอยาะผูพันธะ้วยเอ่ยัเสียเบาแม้ภายในใอยาะออไปารนี้มา็าม ใระอบให้นรัอยู่ับ(อี)ู่พันธะล่ะ
เย์เรนปรายามอใบหน้าน่ารัอโอเม้า้าาย เมื่อ่อนเาพยายามบอับนเอเสมอว่านที่ะเป็นู่พันธะอเาือเ็หนุ่มนนี้ แ่อนนี้เา้อิใหม่ ใบหน้าหล่อระุยิ้ม่อนะพยัหน้า แล้วเินนำไปที่ประู
"อันนา เรเน่ื่นเมื่อไรอลหาัน" เสียทุ้มเอ่ยทิ้ท้ายแล้วหายลับไปหลับานประูปิล
"เน่ ไ้ยินแล้วนะ" อันนาออถามนบนเียนไ้ที่ยับไปมา
"........" เรเน่เปิเปลือาไร้วาม่วุนราวไม่เยหลับสันาที ใบหน้าสวยเือไป้วยรอยยิ้มฝืเฝื่อน
โลทั้ใบอเธอพัทลายไปแล้ว ทั้ที่รู้อยู่แล้วว่าระยะทานั้นไม่มีอยู่ริแ่เหุผลอเาที่ับมือเธอให้เินไป้วยันในอนนั้นเพื่ออะไร ทั้ที่รู้ว่าพันธะอมปลอมนั่นไร้ประโยน์
'เรน ทำไมถึผูพันธะับเน่ล่ะ?' ร่าสมส่วนนั่ลบนเ้าอี้หวาย้านัวให่ ใบหน้าประับ้วยรอยยิ้ม
'แล้วทำไมเน่ถึผูพันธะับเรนล่ะ?' เสียทุ้มเอ่ยถามลับพลายับัวลนอนวามอาวบนฟ้า
'อ้าว เน่ถามเรน่อนนะเนี่ย' เย์เรนระุมุมปายิ้มำโอเม้าสาวหันหน้ามอใบหน้าใส แ้มนิ่มสีเลือฝา
'อ่า เน่บอ่อน็ไ้...เน่น่ะอยาผูพันธะับเรนมีเหุผลเียวเลยือรั เน่รัเรนไ' เรเน่เท้าามอนัวสู ใบหน้าแ่แ้มรอยยิ้มหวานแู่เหมือนว่าอีนะไม่ไ้รู้สึเ่นเียวับเธอ
'แล้วเรนรัหรือเปล่า?...'
'เรน...มันือหน้าที่ เรนอบไม่ไ้ อโทษ้วย' เสียราบเรียบอบอย่าเยา เายัอบไม่ไ้วามสับสนในใอเาระหว่านที่เาอยาผู และนที่อยาผูับเา
'อ่า อย่านั้นเหรอ ฮ่า ๆ เน่พูเล่นน่ะ เน่รู้ว่าเรนมีนที่รัแล้ว' เสียหวานหัวเราะลบเลื่อนวามเสียใแ่เสียยัสั่นเรืออยู่ี รอยยิ้มที่เยมีพลันเลือนหายไป้า ๆ เธอิไปเอที่เาผูพันธะับเธอไม่ใ่วามรัแ่เป็นหน้าที่อว่าที่ผู้นำระูลอัลฟ่าั้นสู อา นี่เธออหัั้แ่แรเลยหรือ? ลร้ายเถอะ
วาสวยปิลเพื่อลั้นหยาน้ำา ่อย ๆ เอนัวลนอนมอวาวอันแสนไล ภาวนาภายในใให้เป็นเพียวามฝัน แ่เพียแ่ทำเพื่อปลอบในเอเท่านั้นอยู่ ๆ หยาน้ำาไหลึมาบปลายหาา เราร้อไห้อีแล้ว ร้อเพราะเาอีแล้ว มือบารีบเ็น้ำาลว ๆ ลุพรวาเ้าอี้หวาย
'เน่ไปนอน่อนนะ เรนอย่านอนึล่ะ'
'อืม ไม่ึหรอ' เรเน่รารับเสียเบารีบหันายเินเ้าบ้านพัไป ร่าสมส่วนปิประูห้อนอนพลาพิอย่าอ่อนแร เสียร้อไห้ปนเสียสะอื้นัผะแผ่ว ระยะทาอเาและเธอสิ้นสุลแล้ว
'เน่เ้าใแล้ว ระยะทานั่นเน่เินนเียวมาลอ'
สวัสี่า 55555 ลับแ่เรื่อสั้นเพราะนิยายเรื่อยาว่อน ๆ ยัันอยู่้า อโทษ้วยนะะสำหรับใรที่เยเ้ามาอ่านนิยายอแบมแล้วไม่มีารอัพ่อใ ๆ หายไปเหมือนไร้ัวน 5555 เศร้าใ
ผลงานอื่นๆ ของ เหมียวสีเงิน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เหมียวสีเงิน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น